Cukrzyca – to nie koniec świata

Przełomem w leczeniu cukrzycy okazało się być skojarzenie wysokiej ilości cukru w mocze ze spożywanymi posiłkami. Na przestrzeni lat dieta cukrzyka ulegała zmianie. Początkowo uważano, że tylko drakońskie posiłki uchronią przed śmiercią. Często to jednak one okazywały się bezpośrednią przyczyną zgonu.

Dopiero w 1921 roku kanadyjscy naukowcy wyekstrahowali insulinę. Po podaniu jej cukrzykowi okazało się, że działa. Pacjentom wracały siły do życia, przybierali na wadze, a osoby w śpiączce, wybudzały się z niej. Za odkrycie insuliny naukowcy z Toronto otrzymali nagrodę Nobla. Produkcję insuliny na dużą skalę rozpoczęto w 1923 roku. Jednym z zakładów, który rozpoczął produkcję tuż po odkryciu był  „Fabrwarke Hoechst”, gdzie do dziś zlokalizowany jest zakład produkcyjny oraz ośrodek badań Sanofi.

Kolejne lata przyniosły dynamiczny rozwój terapii cukrzycy. Naukowcy pracowali nad poprawą jakości życia pacjentów. Udało się oczyścić lek, co rozwiązało problem silnej alergii, który dotykał wielu chorych. Dzięki odkryciu półsyntetycznej ludzkiej insuliny możliwe stało się podawanie chorym hormonu identycznego z ludzkim, co przyczyniło się do zmniejszenia liczby alergii na insulinę. Odkrycie metody produkcji insuliny ludzkiej przez bakterie sprawiło, że produkcja przestała być zależna od uboju zwierząt.

- Biorąc pod uwagę dzisiejszy poziom diabetologii, początkowe wysiłki związane z opracowaniem skutecznej terapii sprzed 90 lat wydają się być nieco archaiczne. W ostatnich dziesięcioleciach nastąpił gigantyczny skok jakościowy w leczeniu diabetyków. Kolejne rozwiązania z dziedziny
biotechnologii oraz udoskonalanie procesu produkcji sprawiły, że komfort życia osób chorych
na cukrzycę uległ diametralnej poprawie. Dzięki tak znaczącemu postępowi w medycynie diabetycy mogą normalnie funkcjonować. Choroba przestaje być ograniczeniem - powiedział prof. Grzegorz Dzida, ekspert z dziedziny diabetologii.

W 1998 roku dzięki osiągnięciom inżynierii genetycznej i wykorzystaniu genetycznie modyfikowanych mikroorganizmów wyprodukowano lek nowej generacji, tak zwany analog insuliny. Od ludzkiej różni się
on jednym lub kilkoma aminokwasami. Ta mała zmiana ma jednak duży wpływ na poprawę komfortu życia pacjentów. Szybko działające analogi insuliny są szybciej wchłaniane po wstrzyknięciu, co zbliża profil ich działania do występującego u zdrowych ludzi po posiłkach. Dzięki temu diabetycy nie muszą zwiększać porcji posiłków, ani rezygnować z aktywności fizycznej, co sprzyja zachowaniu prawidłowego trybu życia. Analogi długo działające zachowują stałe, równomierne stężenie przez całą dobę zapewniając tym samym odpowiedni poziom insuliny w nocy oraz między posiłkami. Dzięki temu ryzyko hipoglikemii w nocy zostało znacznie obniżone. Szczególnie korzystne dla pacjentów jest łączne podawanie analogów krótkodziałających (podawanych przy posiłkach) z długodziałającymi (na noc), taka kombinacja najwierniej naśladuje wydzielanie insuliny u zdrowej osoby.

- 90 lat tradycji w diabetologii to dla nas powód do dumy, ale i poważne zobowiązanie. Towarzyszymy chorym przez kolejne etapy rozwoju medycyny, nieustannie starając się podnosić jakość ich życia. Aktualnie pracujemy nad nowymi preparatami, które mają szansę wyznaczyć nowe, jeszcze wyższe standardy w diabetologii - powiedziała Marynika Woroszylska-Sapieha, Dyrektor Generalny Grupy Sanofi w Polsce.

Grupa Sanofi, jako firma stawiająca na innowacyjność, nie ogranicza wachlarza produktów
do samych leków. W portfolio kierowanym do osób z cukrzycą znajdziemy nowoczesne peny, które wyróżniają się nie tylko użytecznością, ale również designem. Naukowcy Sanofi opracowali różne inne leki stosowane w cukrzycy - poczynając od leków doustnych, na nowoczesnych lekach inkretynowych kończąc.

Źródło: materiał nadesłany